Review: Bleed from Within – Zenith – Nuclear Blast
Bleed from Within is een Schotse band opgericht in 2005. Als ze mij hadden gevraagd noem eens vijf Schotse metalbands dan was ik bij Alestorm en dit Bleed from Within waarschijnlijk al blijven hangen. De eerste twee albums “Humanity” uit 2009 en “Empire” uit 2010 waren meer deathcore met de typische growls en screams. Deze albums zijn op Spotify niet te vinden waarschijnlijk omdat de band wat afstand wil nemen van deze periode. Craig Cowans speelde eerst bas maar door wat bandwisselingen is hij overgestapt naar lead gitaar. Sinds 2017 heeft de band een stabiele line up en komt het nu met hun inmiddels zevende album “Zenith”.
Bleed from Within is:
Scott Kennedy – Zang
Ali Richardson – Drums
Davie Provan – Bas
Craig Gowans – Gitaar
Steven Jones – Gitaar en cleane zang
Zenith
“Uprising” uit 2013 was wel een soort van omslagpunt voor de band. Nog niet heel drastisch maar de deathcore wordt langzaamaan ingeruild voor een wat toegankelijker metalcoregeluid met wat meer melodie en af en toe cleane zang.
Ook op “Fracture” uit 2020 worden er weer veranderingen doorgevoerd door middel van wat meer variatie in de gitaarpartijen en onder andere door wat meer tempowisselingen in het geheel aan te brengen. Met “Shrine” uit 2022 leek de band nog steeds op zoek naar hun eigen identiteit. De nummers zijn wat toegankelijker voor een groter publiek en er staan een aantal echte oorwurmen op dit album.
De cleane zang vind ik altijd wel een dingetje in dit genre omdat er veel bands zijn die de combinatie met de growls hebben maar vaak ook heel erg “poppy” klinken. Dat is een grote afknapper voor ondergetekende. Een reden waarom ik ook een soort van ben afgehaakt bij Bury Tomorrow omdat ik ook wel erg gecharmeerd was van de stem van Jason Cameron, een stem die ook gewoonweg niet te vervangen is. Nu kreeg ik bij het horen van het twee maanden geleden uitgebrachte ‘A Hope In Hell’ ook wel een beetje de kriebels. Dat begint met een drum- en gitaarintro en een best wel grote cleane zangpartij dat zich herhaalt in het nummer. Nu begin ik er na een paar keer luisteren wel aan te wennen maar van mij hadden ze het ook wel weg mogen laten.
Het later uitgebrachte ‘God Complex’ en ook de andere single ‘In Place of your Halo’ daarentegen zijn lekker bruut en uptempo onder het motto, effe flink doorrammen tot het einde. In de laatste is ook heel subtiel wat doedelzakmuziek verweven. Ook de albumopener ‘Violent Nature’ en titelnummer ‘Zenith’ nemen bij mij die kriebels gelijk weg. Het is niet allemaal bruut wat de klok slaat want de band neemt vaak wat gas terug waarbij de gitaristen wat meer ruimte krijgen om hun kunsten te vertonen.
Het album heeft een aantal gastoptredens. Op ‘Hands of Sin’ doet Sylosis frontman Josh Middleton een duit in het zakje. De stemmen van Josh en Scott lijken best wel op elkaar dus probeer ze maar uit elkaar te houden. De samenzang van hun growls en de cleane zang van gitarist Steven in combinatie met de variatie in de gitaarpartijen maken dit wel een nummer dat al snel blijft hangen. Mastodon drummer/zanger Brann Dailor heeft een gastoptreden in ‘Immortal Desire’ en dan met name in het refrein.
Conclusie:
De band weet met elk album toch weer te verrassen. Hoewel de herkenbare cliche metalcore elementen aanwezig zijn brengt de band genoeg variatie in de muziek aan om niet te gaan vervelen. Vaak worden ze vergeleken met andere bands in het genre maar zo kun je in elke band wel vergelijkingen trekken. De band heeft zeker wel een eigen smoel.
Score: 4,3 uit 5
Tracklist:
- Violent Nature
- In Place of your Halo
- Zenith
- God Complex
- A Hope in Hell
- Dying Sun
- Immortal Desire (feat. Brann Dailor)
- Chained to Hate
- Known by no Name
- Hands of Sin (feat. Josh Middleton Sylosis)
- Edge of Infinity
Tekst: Marcel Klaster