Filmreview: Nosferatu – Robert Eggers – 2024
Robert Eggers carrière als regisseur en scenarioschrijver begon in 2014 met de Folk horror: The Witch. Zijn debuut had een sterk visueel concept en werd omarmd door de liefhebbers van dit genre. De opbrengsten waren dan ook niet gering. Wat betekend dat Eggers nog wel meer kansen zou krijgen tot het maken van visuele hoogstandjes. Uit zijn hoed toverde hij onder meer The Lighthouse: Een Noire film over twee vuurhuiswachters die door hun isolement tot waanzin worden gedreven. Bij deze film had menig Cinefiel een druipbakje nodig voor het kwijlen. Ondanks de gruwelijke sfeer, setting en visueel geweld wist deze film mij minder te grijpen dan zijn fenomenaal debuut.
Als fan zijnde van duistergespuis en romantische taferelen keek ik uit naar zijn kijk op 1 der bekendste zuigfilms ter wereld: Nosferatu. Nosferatu, het lelijke stiefkindje van Graaf Dracula. Gespekt met plagiaat en desondanks een grote hit! Van deze gruwel zijn meerdere versies verschenen. Met de eerste versie vorige eeuw als stomme film uitgebracht kan ik weinig. Ja het was vernieuwend en baande de weg open naar meer Horror Cinema. Echter wat mij betreft heeft deze visie de tand des tijds niet doorstaan. En is de versie meer weggelegd voor Cult en Cinefielen.
De Herzog versie: Nosferatu: Phantom der Nacht weet mij wel bij het strotteke te pakken. Met de manikale Kinski ( zowel op het witte doek, als daarbuiten een echte bruut ) in de hoofdrol. Deze versie heeft ook een nog een Nederlands tintje door de filmsettings in Delft en Didam. Prachtige cinema die nu door de ogen van Eggers een hertelling krijgt.
Zodra Nosferatu van start gaat wordt je meteen gezogen in een visueel gotiek artwork. Alles is grauw en vol dramatiek. Precies wat je bij een versie van Eggers verwacht. Ik noem deze versie een hertelling. Want het verhaal brengt ons niks nieuws qua verhaallijn. De film is echter meer slepend ( trager ) dan de versie van Herzog. Het verhaal wordt wat meer uitgetrokken en ondanks dat het een visueel spektakel is, ontkomt het net aan de omschrijving “ te traag”.
Ik had mijn twijfels over de acteer talenten van Lilly Depp, maar van de eerste shot ( kreun ) weet zij mij te overtuigen. Het theatrale acteren, is niet voor iedereen weggelegd. Ook de rest van de cast weet goed mee te komen en ook Dafoe weet zeer overtuigend zijn karakter neer te zetten.
Over Graaf Orlok ( Bill Skarsgard) is al genoeg gezever online. Iets met een snor, maakt bij mensen de boze tongen los. Dracula met een snor !!!! ( Het is Orlok geen Dracula ).
Geweldig hoe Orlok in constante staat van ontbinding is hunkerend naar bloed om te kunnen overleven. Hij ziet er gruwelijk uit en voor gore fanaten onder ons is dit zo beetje alle gore die het publiek krijgt voorgeschoteld. Nosferatu moet zijn kracht halen uit het verhaal en visuele setting. Echt eng wordt het nooit. Ik had dit ook niet bij deze versie verwacht. Iets meer naargeestigheid zou de film wellicht tot een nog hoger niveau tillen. Echter heb ik mij prima vermaakt met de 2024 versie van Nosferatu en kijk nu al uit naar Eggers zijn volgende project.
Score 3,5 uit 5
Conclusie: Mensen die uit zijn naar een snelle film vol gore en geweld kunnen beter ergens anders hun dorst gaan lessen. Liefhebbers van , Theatraal , gotiek en drama met een tintje horror zullen smullen van deze film.
Tekst: Ronald