Live report: Mercenary en Hatesphere – Metropool 14-02-2024.
Op Valentijnsdag vertrek ik richting Metropool in Hengelo en ben benieuwd wat er op deze midweekse dag aan publiek komt opdagen. Ik heb daar zelf nooit zo’n probleem mee gehad. Als je over ver moet en er de volgende morgen weer vroeg uit moet kost dat wat slaap maar voor je favoriete bands moet je dat toch over hebben lijkt mij. Nu ligt dat vandaag voor mij anders. Als ik bij huis wegloop en gelijk de trein kan pakken sta ik met een half uur in de zaal bij Metropool.
Als Hatesphere aftrapt na een kort intro staat er een mannetje of 80 in de kleine zaal. Wat gelijk opvalt is de blonde zanger. Ik wist dat ze een nieuwe zanger hadden, Mathias Uldall, maar die heeft lange dreadlocks dus dat is hem zeker niet. Nu blijkt deze door familiaire zaken verhinderd te zijn en wordt hij op deze Europese tour vervangen door Alexander Hall Kristensen van de melodische deathcoreband Hanging The Nihilist. Deze tour is nog maar net van start maar Alexander bijt zich al aardig door de oude en nieuwe nummers heen.
De band moet nog duidelijk even op gang komen en dat is misschien ook niet gek als je begint met twee nieuwe nummers van het laatst verschenen album “Hatred Reborn”. Met ‘Murderous Intent’ uit 2019 is de band wat meer in haar element maar gooit er daarna gelijk weer twee nieuwe nummers in. Alexander probeert de boel wat op te peppen want het grote deel van het publiek staat, zoals Nederlanders betaamt, achter in de zaal de kat uit de boom te kijken. Hij zegt dat hij alleen maar fotografen vooraan ziet en dat dat niet de “fun people” zijn waarop hij een vingertje krijgt van mij, nee niet de middelvinger, waarna hij een grote grijns niet kan onderdrukken. De jongere garde komt wat meer naar voren en met de oudjes ‘Lies and Deceit’ en ‘Let Them Hate’ komen de eerste moshpits op gang.
De band staat te boek als melodische death metalband maar zo zou ik ze toch niet echt bestempelen. Uiteraard zit er een hoop melodie in de nummers maar met onder andere de thrash invloeden is het vaak ook gewoon lekker doorrammen. Als Alexander aangeeft dat ze het laatste nummer gaan spelen en hij vraagt welke dat dan moet zijn klinkt er eenstemmig ‘Sickness Within’ en die stond natuurlijk al gepland. Met de nodige pitjes voorin wordt dit optreden afgesloten.
Na een dik kwartier ombouwen mogen de heren van Mercenary het podium betreden en wordt er begonnen met ‘Burning in Reverse’ van het eind vorig jaar verschenen album “Soundtrack for the End Times”. Het album daarvoor “Through Our Darkest Days” komt uit in 2013 dus het werd ook wel weer tijd voor wat nieuws. De band kiest er sowieso voor om bijna alleen maar nieuwe nummers te spelen. De nummers worden vakkundig aan elkaar geluld door de imposante en perfect Engels sprekende frontman René Pedersen. Die vertelt dat ze op het nieuwe album een gastoptreden hadden van Matt Heafy van Trivium op het nummer ‘Heart of the Numb’. Die gaan we nu spelen en hier is…. ja grapje zeker.
Ook Mercenary staat bekend als melodische death metalband maar dan moet ik toch meer denken aan bands als Imsomnium, Dark Tranquility of Soilwork. Melodisch is het zeker op de plaat maar live mis ik toch iets. Aan de inzet van de heren ligt het zeker niet maar de zang van René vind ik dit keer met name in de cleane gedeeltes niet heel sterk. Een uitzondering hierop is het nummer ‘Where Darks Souls Belong’ die hij live beter zingt dan op de plaat.
De langharige en bebaarde gitarist en oudgediende gitarist Jakob Mølbjerg staat zijn partijen strak en geconcentreerd te spelen maar neemt ook regelmatig de tijd om even contact met het publiek te zoeken. Zijn collega-gitarist Martin Buus doet dat laatste minder maar krijgt wel vaak de nodige aandacht met zijn solo’s die in veel nummers aanwezig zijn. Onder andere in ‘Through This Blackened Hatred’ die op de setlist staat als Anthem. Dit is ook een aanstekelijk nummer en krijgt veel bijval van het publiek waarvan een gedeelte al is vertrokken lijkt het. Het optreden wordt afgesloten met het nummer ‘Beyond the Waves’ dat ook het nieuwe album afsluit.
Tekst en foto’s: Max Castle