Review: Scar Symmetry – The Singularity Phase II – Xenotaph – Nuclear Blast.
Scar Symmetry is opgericht in 2004 in het Zweedse Avesta en heeft sinds die tijd de nodige bandwisselingen ondergaan. Eén van de meest ingrijpende en wellicht ook wel een goeie greep was het aantrekken van twee zangers na het vertrek van zanger Christian Älvestam in 2008 na het uitbrengen van “Holographic Universe”. Waarbij Roberth de grunts voor zijn rekening neemt en Lars de cleane zang.
De laatste bandwisseling is de toevoeging van gitarist Benjamin Ellis, die al sinds 2014 live de honneurs waarneemt op gitaar na het vertrek van Jonas Kjellgren en nu dus een vaste waarde in de band is. De positie van Kenneth Seil op bas is klaarblijkelijk nog steeds niet ingevuld.
Scar Symmetry is:
Roberth Karlsson – Zang, grunts
Lars Palmqvist – Zang, clean
Per Nilsson – Gitaar, achtergrondzang
Benjamin Ellis – Gitaar
Henrik Ohlsson – Drums
The Singularity Phase II – Xenotaph
Dit album is het vervolg op The Singularity Phase I – Neohumanity uit 2014 en het tweede deel van een trilogie. Het album werd in 2017 al aangekondigd en ook logisch gezien het feit dat het grote deel van het album tussen 2016 en 2017 geschreven en ook al opgenomen is. Waarschijnlijk was de band toch niet helemaal tevreden en kwam er daarna ook van alles tussen zoals gitarist Per Nilsson die live de vervanger was van Fredrik Thorendal die een pauze nam van vier jaar bij Meshuggah. Daarnaast is hij ook nog de gitarist bij Kaipa en Nocturnal Rites, een druk baasje dus.
Maar na de nodige finetuning en toevoegingen van akoestische gitaar en achtergrondzang is het tweede deel er dan toch. Tekstueel gaat het verder waar deel 1 stopte waarbij de mensheid grotendeels wordt overgenomen door AI en de laatste normale mensen nog hopen op een soort van redding. AI is nu een hot item maar gezien het feit dat dit album al ruim acht jaar geleden is geschreven heeft drummer Henrik Ohlsson , die alle teksten schrijft, toch een behoorlijk vooruitziende blik gehad.
‘Chronautilus’trapt gelijk flink ruig af met vooral snelheid, double bass en grunts. Een hele overgang vergeleken met het vorige album dat vooral leunde op de cleane zang en melodie. De toon is gezet! Na een rustig middenstuk met gitaarsolo gaat het weer rap verder met de nodige blastbeats. ‘Scorched Quadrant’ daarna is een lekkere midtempo doorstamper met veel lagen gitaar en een mooi samenspel tussen de beide zangers waarbij Lars ook zijn ruige kant laat horen maar er zijn ook passages waarbij zijn cleane zang wat lager klinkt dan normaal.
De meeste nummers en zo ook ‘Overworld’ en het daarop volgende ‘Altergeist’ beginnen best wel uptempo. De eerste is het kortste nummer met 3:51 . Die heeft een functionele solo waarbij de cleane zang er halverwege al invalt. De tweede begint met blastbeats en is behoorlijk black metal georiënteerd. Ik denk dat menig Scar Symmetry fan ook wel even moet slikken maar er zit ook genoeg melodie in om het nummer goed te verteren.
‘Reichsfall’ lijkt in eerste instantie een vuller door het gestage ritme maar heeft later in het nummer ook wat meer tempowisselingen en ruimte voor de leadgitaar. De ruige en cleane vocalen vullen elkaar goed aan en het nummer gaat nu echt in je kop zitten. Op deze momenten denk ik, waarom is deze band niet zo groot als hun landgenoten van Soilwork? De potentie is er zeker maar wellicht mist de band toch net die oorwurmen die je gelijk bij je strotje pakken.
‘Hyperborean Plains’ heeft dat in het begin wel met midtempo drums en een gitaarsolo die je het nummer inzuigen ondanks dat de eerste minuut geen zang bevat. Met ‘Gridworm’ werpt de band een muur van geluid op en het navolgende ‘A Voyage With Tailed Meteors’ begint wederom uptempo met ruige zang en krijgen we toch wel een herhaling van zetten. Dit is het punt van het album waar het even doorbijten is. De band gunt je geen rust en het is gewoon stevig doorrammen. De nodige gitaarsolo’s zijn dan een soort van rustpuntje in de nummers.
Afsluiter ‘Xenotaph’ is met bijna acht minuten het langste nummer. De lengte voor een echt episch nummer zou ik zeggen. Het begint rustig met keys maar verzand al rap in snel technisch gitaarspel in samenspel met de keys. Er zijn veel tempowisselingen en in de tragere passages horen we een koor en heeft het wat weg van wat Behemoth de laatste albums doet. Slecht is het niet maar het nummer mist toch wat pit en extra’s om acht minuten te blijven boeien.
Conclusie: De band weet altijd wel wat prog invloeden in de nummers te verwerken. Op dit album zijn die er ook maar is het toch vaak meer recht toe recht aan metal. In combinatie met de duur van een uur is het mij net iets te lang om het album in één ruk uit te zitten. Wat meer variatie in het laatste kwart was zeer welkom geweest.
Score: 3,9 uit 5
Tracklist:
01. Chrononautilus
02. Scorched Quadrant
03. Overworld
04. Altergeist
05. Reichsfall
06. Digiphrenia Dawn
07. Hyperborean Plains
08. Gridworm
09. A Voyage With Tailed Meteors
10. Soulscanner11. Xenotaph
Tekst: Marcel Klaster