Review: The Monolith Deathcult – The Demon Who Makes Trophies Of Men – Human Detonator Records.
The Monolith Deathccult bestaat sinds 2002 en maakt muziek onder de noemer Supreme Avant Garde Death Metal. De heren nemen zichzelf nooit erg serieus gezien de berichten en reacties op social media die vaak erg hilarisch zijn maar als het op de muziek aankomt zijn ze dat toch zeer zeker wel. Sinds “Trvimverate” uit 2008 zijn er keyboard en effecten toegevoegd die de muziek meer complexiteit en gelaagdheid geven.
The Monolith Deathcult is:
Robin Kok – Bas, vocalen
Michiel Dekker – Gitaar, vocalen
Carsten Altena – Gitaar, keyboard, orkestraties
Frank Schilperoort – Drums (sessie lid)
The Demon Who Makes Trophies Of Men
Ik heb de band eigenlijk pas ontdekt bij Versus 1, een album dat in Duitsland geboycot werd door de distributeur om het thema van het album, de occulte kant van het Derde Rijk. TMDC ziet zichzelf niet als een politieke band maar meer beschouwend, een beetje provocerend maar altijd met een hoop zelfspot en humor.
Het titelnummer is een verwijzing naar de film Predator. Het nummer begint ook met een opmerking die de gevangene Anna maakt, ‘ El que hace trofeos de los hombres’ means ‘The Demon Who Makes Trophies of Men’. De bekende frase ‘Get to the chopper’ van Schwarzenegger zit ook subtiel in het nummer verwerkt. Muzikaal is het wel veel van wat we van de band gewend zijn: veel snelheid, bombast en allesvernietigende riffs. De muziek ligt ook gelijk lekker in het gehoor.
‘Commanders Encircled with Foes’ is een stuk rustiger en raakt me eerlijk gezegd totaal niet. Dit nummer werd ook al als single uitgebracht. ‘Kindertodeslied MMXXIV’ is volledig Duits en begint met een stukje puur industrial. Tekstueel ligt het wat meer in de lijn van de vorige albums maar ook niet gek gezien het een verbasterde versie is van het nummer uit 2008 . Voor de rest gaat de nummers tektsueel een beetje alle kanten op. Zo gaat ‘The Nightmare Corpse-city of R’lyeh’ over de fictionele verzonken stad R’lyeh uit het korte verhaal van H. P. Lovecraft genaamd “The Call of Cthulhu”.
‘Gogmagog – The Bryansk Forest Re-visited’ gaat dan weer over Gogmagog, een legendarische reus in de Welsh en later Engelse mythologie. Het nummer begint met een filmisch intro en komt bij de eerste luisterbeurt best wel chaotisch over. ‘Matador’ gaat in een gestaag tempo met een muur van geluid onopvallend naar het einde. Er zit nog wel een soort van gitaarsolo in maar die is weinig boeiend. ‘Three-Headed Death Machine’ werd eind 2022 al als single uitgebracht maar is duidelijk niet representatief voor het album. Dit nummer heeft wat meer snellere passages dan de andere nummers. Dit is ook hoe ik de band het liefst hoor.
Conclusie:
Normaal kan ik langere nummers best wel vaak luisteren, ook omdat er vaak genoeg gebeurt en er ook veel afwisseling in tempo is. Dat mis ik op dit album dus duidelijk. Het tempo wordt in veel nummers wel behoorlijk gedrukt waardoor het wat makkelijker te verhappen is maar daarnaast zit er dan weer te weinig variatie in waardoor ik mijn aandacht moeilijk vast kan houden. Met twee oude nummers in een veranderde versie maakt de band zich er mijns inziens ook wat makkelijk vanaf.
Score: 3,4 uit 5
Tracklist:
- The Demon Who makes Trophies of Men
- Commanders Encircled with Foes
- Kindertodeslied MMXXIV
- The Nightmare Corpse-city of R’lyeh
- Gogmagog – The Bryansk Forest Re-visited
- Matador
- Three-Headed Death Machine
- I Spew Thee out of my Mouth MMXXIII
Tekst: Marcel Klaster