Review: Lamb of God – Omens – Nuclear Blast
Lamb of God is een Amerikaanse band uit Virginia geformeerd in 1994 als Burn the Priest, de naam waaronder ze twee albums opnamen. Na het goed ontvangen “VII: Sturm und Drang” waarop veel geëxperimenteerd werd, werd er in 2020 met het zelfgetitelde album weer terug gegrepen naar het meer recht toe recht aan werk waar ze zo bekend om staan. Inmiddels is dit het elfde album die van Burn the Priest inbegrepen.
Lamb of God is:
Randall Blythe – Zang
Mark Morton – Gitaar
Willie Adler – Gitaar
John Campbell – Bas
Art Cruz – Drums
Omens
Randy heeft zich ooit laten ontvallen dat hij zichzelf niet meer bezig zag met de band als hij 50 was. Te laat want hij is inmiddels 51 en nog steeds heel erg pissed off. In zijn eigen woorden over het album zegt hij: “It’s a very pissed-off record, an extremely pissed-off record.”
Dat wordt ook gelijk wel duidelijk met de opener ‘Nevermore’ en ‘Vanishing’. De eerste opent nog rustig maar wordt steeds heavier. ‘Vanishing’ is nog net iets bruter maar er wordt op driekwart van het nummer nog wel even gas terug genomen. ‘To the Grave’ pakt je gelijk bij de strot en ik zie live al gelijk een moshpit ontstaan.
Niet alle nummers gaan op volle snelheid maar alles klinkt wel lekker log. ‘Ill Designs’ wordt gedreven door drummer Art Cruz die op het vorige album zijn debuut maakte maar hier ook duidelijk laat horen zijn eigen stempel te drukken op de nummers. ‘Denial Mechanism’ is verrassend genoeg erg hardcore gericht zowel vocaal als muzikaal maar dat is aan de ene kant ook niet gek gezien de overeenkomsten tussen de stijlen, alles klinkt lekker boos en dat in 2:37.
‘September Song’ is het langste nummer met zes minuten en heeft een rustig begin maar wordt naarmate het nummer vordert wel steeds bruter. We horen zelfs een stuk orkestratie op de achtergrond. Je hoort ook een passage waarbij de ene gitaar lekker bruut klinkt terwijl de andere gitaar er rustig overheen zingt. De laatste minuut is weer hardcore met wederom orkestratie en dit keer ook chants.
Conclusie:
Met een band in topvorm en een zanger die nog steeds erg pissed off is en recht toe recht aan metal zonder al te veel poespas, kun je niet anders dan een goed album verwachten en dat is dan ook precies wat Lamb of God levert. Er zitten uiteraard wat passages in die erg safe klinken maar die laten dan wel goed horen dat je met de heren uit Virginia te maken hebt.
Score: 4,2 uit 5
Tracklist:
1. Nevermore
2. Vanishing
3. To The Grave
4. Ditch
5. Omens
6. Gomorrah
7. Ill Designs
8. Grayscale
9. Denial Mechanism
10. September Song
Tekst: Marcel Klaster